De Italiaanse keeper Dino Zoff staat steevast in het rijtje van de beste doelmannen aller tijden en dat voor een speler die niet gezegend was met overdreven veel natuurtalent.
Op zijn veertiende werd hij afgewezen door Juventus en Inter en koos hij voor een opleiding als monteur. Na veel doorzetten verdiende hij in 1961 een bescheiden contractje bij Udinese. Via Mantova belandde Zoff in 1967 bij Napoli.
In 1968 (hij was toen al 26) werd hij als derde doelman bij de nationale ploeg gehaald. Met meer geluk dan wijsheid belandde hij op dat toernooi tóch tussen de palen en werd meteen Europees kampioen. Tijdens het WK van 1970 zat hij het hele toernooi op de bank.
Katachtige reddingen, zoals we die kennen van zijn tijdgenoot Gordon Bank tijdens het WK van 1970 in Mexico, (kopbal Pelé) zaten niet in zijn keepersrepertoire. Rust, eenvoud en mentaliteit waren zijn handelsmerk.
Afstandsschoten waren ook niet zijn specialiteit. Nog nooit stond een keeper zo aan de grond genageld als bij dat fenomenale afstandsschot van Arie Haan in 1978. Mooi zweven naar de bovenhoek kon hij overigens wel, maar dan altijd functioneel.
Pas na zijn overgang naar Juventus in 1972 werd hij een vaste waarde bij de Squadra Azzurra. In totaal kwam hij 112 keer uit voor het Italiaanse voetbalelftal. In meer dan de helft van de wedstrijden hield hij de ‘0’. Tussen 1972 en 1974 bleef hij zelfs 1.143 minuten zonder tegendoelpunt, een record dat eindigde op het WK van 1974 tegen –nota bene- laagvlieger Haïti (3-1).
Bij Juventus stond Zoff elf jaar onder de lat zonder een minuut te missen. Tussen 1972 en 1983 veroverde hij met de Oude Dame uit Turijn zes landstitels, twee nationale bekers en een UEFA Cup. In zijn gehele carrière kwam hij tot maar liefst 570 clubwedstrijden.
Absolute hoogtepunt in de loopbaan van Dino Zoff was natuurlijk het behalen van de wereldtitel in 1982. Hij was op de dag van de finale 40 jaar, vier maanden en dertien dagen oud. Hij is daarmee nog altijd de oudste speler die de wereldtitel op zijn naam schreef. De foto van ‘Dino Nazionale’ die in Bernabeu de wereldbeker omhoog houdt, is nog steeds een iconisch beeld.
Een anekdote van de Italiaanse bondscoach Bearzot zegt alles over Zoff: “He was a level-headed goalkeeper, capable of staying calm during the toughest and the most exhilarating moments. He always held back both out of modesty and respect for his opponents. At the end of the Brazil match, he came over to give me a kiss on the cheek, without saying a single word. For me, that fleeting moment was the most intense of the entire World Cup.”
De taak van Dino Zoff was ballen tegenhouden. Niet meer en niet minder. In een grijze trui met blauwe kraag. Op de borst de Italiaanse driekleur. Geen streep, geen frutsels, geen merk. Van 1968 tot 1983 heeft hij nooit een andere (kleur) trui gedragen. En dat maakt Dino Zoff een ware cultheld.
Artikel is afkomstig van studioretro.nl
Reactie schrijven